Sınıftan Yükselen Sesler

PETER: Dünya’da öğretmenlerin olması bence bizim şanssızlığımız. Ama onlardan kurtuluş olmadığına göre, yapabileceğimiz en iyi şey, eskisi yerine bir yenisinin gelmesini umut etmek. Yeni öğretmenler kuralları bilmezler, böylece tecrübeli öğretmenlerin sizi yakalayabileceği şeylerden kolaylıkla sıyrılabilirsiniz. En azından benim teorim buydu. İşte bu yüzden beşinci sınıfa başlamak için sabırsızlanıyordum. Ne de olsa adı Bay Terupt olan, olan çaylak bir öğretmene sahip olacaktım.

LUKE: Okulu seviyorum ve oldukça başarılıyım. Tüm pekiyileri ben alıyorum. İşte bu yüzden Bay Terupt ilk matematik projemizi açıkladığında heyecanlandım. Dolar sozcükleri adlı oyun çılgıncaydı. Daha önce verilen calışma sorularına kesinlikle benzemiyordu. Hatta yakınından bile geçmiyordu! Yapmanız gereken, a harfinin bir sent, b harfinin iki, c harfinin ise üç sent olduğunu varsaymaktaydı ve bu böyle uzayıp gidiyordu. Böylece z harfi yirmi altı sent değerinde olacaktı. Asıl işimiz ise harf değerlerini topladığımızda bir dolar eden sözcükleri bulabilmekti.

JEFFREY: Ona neden inandığımı tam olarak bilmiyorum, ama ilk kez sırrımı birine anlattım.

“Kardeşimin adı Micheal’dı. Futbol kartları onundu. Benden daha büyüktü. Down sendromu vardı ne aynı zamanda lösemiydi. Gerçekten de çok hastaydı ve annemler beni, onu kurtarabilmek için dünyaya getirmişti.”

Son cümleden sonra Jessica’nın bana baktığını hissedebiliyordum ama ben ekrana bakmaya devam ettim.

“Micheal’a benim kök hücrelerimi verdiler. Bunlar, bedeninde herhangi bir seye dönüşebilecek özel hücreler. Micheal’ın ihtiyacı olan şeye dönüşmesini umuyorlardı. Kısa bir süre işe yaradı ama sonra yine hastalandı. Sürekli hastaneye gidip geliyordu, işte böylelikle ben de özel ihtiyaçları olan çocuklar hakkında bilgi edindim.”

Durdum. Bilgisayardan hiç ses çıkmıyordu. Jessica klavyenin tuşlarına basmayı kesmişti. Beni dinliyordu.

“Ve dördüncü sınıftan önceki yaz, Micheal’a kemik iliğimi verdim. Bu onun son şansıydı. Diğer herşey başarısız olmuştu.”

Yine durdum. Boğazım düğüm düğüm olmuştu. Geri kalanını anlatmak oldukça güç olacaktı.

“Ne oldu?” diye sordu Jessica.

“İşe yaradı, ama yeterince hızlı değildi. Bedeni kanserle savaşamadan, Micheal yine hastalandı... Onu kurtaramadım.”

Ekran koruyucu belirmiş aşağı yukarı hareket ediyordu. Gözlerimi ona diktim. Ve sonra Jessica bana kimsenin söylemediği bir şey söyledi.

“Bu senin hatan değil Jeffrey”

Ayağa kalkım tuvalete gittim. Gitmek zorundaydım.

ANNA: Daha önce beni koruyan bir öğretmenim olmamıştı. Herkes benimle uğraşırdı, dalga geçerdi; ama öğretmenlerim daha önce hiçbir şey yapmamıştı. Bu belki benim de birşey yapmamış olmamdan kaynaklanıyordu. Ağlamamış ya da üzülmemiş, sadece sessizce oturmuştum. Sanırım dışarıdan bakıldığında beni rahatsız etmiyormuş gibi görünüyordu, ama kimse o kadar ruhsuz değildi. Oysa Bay Terupt bir şey yaptı. Onu bu yüzden seviyorum. Yine de yaptıği bu şeyden çok da mutlu değildi, diye düşündüm. Bizden birbirimizi korumamızı istedi. Bunu yapıp yapamayacağımı bilmiyorum. Ama Jessica ve Danille yanımdayken deneyeceğimi biliyorum. Bay Terupt bu konuda haklıydı.

JEFFREY: “Bu senin hatan değil” Jessica bana böyle söylemişti ve cümle kafamın içinde dönüp duruyordu. Bunu bana sadece bir kişi daha söylemişti ve o da Michael’ dı. Ölmeden önceydi. Bunu inanmakta zorlansam da söyledikleri hala kendimi biraz daha iyi hissetmemi sağlıyor.

JEFFREY: Asla bir öğretmenimle oyun oynayabileceğimi düşünmezdim, ama oldu iste. Buy Terupt, Luke ve Peter’ la birlikte zeka oyunu oynadık ve bazı konularda Luke’ dan daha zeki olduğumu öğrendim. Ama bu onu kötü bir çocuk yapmıyor, sadece bir ahmak diyelim. Her ne kadar çok zeki olsa da Luke asla bununla böbürlenmez, bu huyunu çok seviyorum
DANILLE: Neden Jessica’nın planına uydum ki? Ona hayır diyebilirdim. Ona hayır demeliydim. Bu, eğlenceli olmalıydı. Hepimiz karın içinde itişip duruyorduk. Peter içimizden birini karın içine gömebilirdi her zaman böyle şeylerle uğraşır. Bu eğlenceli bir şey olmalıydı. Nasıl bu kadar kötü bir şeye dönüşebildi ki?

ALEXIA: Peter’i dinledikten sonra mikrofonu yeniden aldım ne demek istediğini anlıyordum. Yani öğretmenle ilgili daha önce anlamadığım şeyleri fark etmek falan gibi. Bu benim için de geçerliydi.

“Öğretmen beni koridora çıkardı ve ondan nefret etmeme neden olacak bazı şeyler falan söyledi. Ondan gerçekten nefret ettim. Oysa tek yaptığı gerçekleri söylemekti. Onu dinlemek istemedim. Ondan ve gerçeklerden nefret ettim.”

Konuşmayı bıraktım ama mikrofonu hala birine vermemiştim. Düşünüyordum.

“ umarım öğretmen uyanır ve onu dinlediğimi görebilir.” diye ekledim. “o bana yardım etti ve bunu bilmesini isterim.”

Mikrofonu yeniden masaya bıraktım.

JESSICA: İçeri, üzerinde limon küfü yeşilinde doktor önlüğü ve başında ameliyat kepiyle bir doktor girdi. Şu başımıza geçirdiğimiz duş boneleri gibi bir şey. Kapıdan girdiği an onu gördüm. Acaba bizim için mi geliyordu? Çok erkendi! Yoksa değil miydi? Bay Terupt’un ameliyatında bir şeyler ters mi gitmişti?kaskatı kesildim. Ve Jeffrey’i fark ettim. Hızlı hızlı soluk alıp veriyordu. Bu yer ve doktoru görmek onda birçok kötü anıyı tetiklemiş olmalıydı.kolumu ona doladım ve kulağına, “Herşey yolunda. Sadece soluk al.” diye fısıldadım. Annemde onu rahatlatmama yardımcı oldu. Jeffrey’ in diğer yanına oturdu ve ona sarıldı.annem onun öyküsünü biliyordu, ona anlatmıştım. Ama diğerleri ona gözlerini dikip neden bu hale geldiğini merak ettiler.

LUKE: Altıncı sınıf diye düşündüğümü hatırlıyorum. Biz altıncı sınıf olacağız ve Bay Terupt bizim öğretmenimiz. Bizim öğretmenimiz. Bayan Williams’ın kullandığı sözcüğü düşündüm BÜYÜLÜ. Bazı sınıf arkadaşlarımla oturan Bay Terupt’a baktım ve o haklı, diye düşündüm,büyü var

O benim öğretmenim. Dolar sözcüğü adamı.

TERUPT ( DOLAR SÖZCÜĞÜ)

Benim bu kitabı ilk başta seçme nedenim kendi sınıfıma benzetmemdir. Bizim sınıf konuşkandır, ben de bu kitabı böyle sanmıştım oysa kitapta herkes kendisinin yaşadığı, gördüğü şeyleri anlattığı için kitabın ismi SINIFTAN YÜKSELEN SESLER’miş. Yine de hala bizim sınıf gibi görüyorum. Bizim sınıfta da birçok farklı kişilik var ve herkes birbiriyle anlaşıyor. Aslında bizim sınıfın ismi bence ÖĞRETMENLER VE 22 CÜCELER olmalı.

Kitap komik, biraz üzücü ve ders vericidir ayrıca Bay Terupt’ın bu kadar iyimser olması çok hoş. Kitap Amerika’da bir okulun 202 numaralı sınıfıntaki çocukların ve öğretmenleri Bay Terupt’ ın başından geçiyor. Bay Terupt o okulda yeni bir öğretmendir ve öğrenciler onu çok sevmiştir. Bay Terupt’ ın yaptığı bir uygulamaya göre her iyi bir günde tavandan sarkan kağıt zincire yeni bir halka daha ekleniyor ve en sonunda zincir yere değdiğinde boş bir gün kazanıyorlar, işte o gün geldiğinde kötü bir kaza bütün neşeyi alıp götürüyor. Bu karne gününe kadar böyledir taa ki o güzel haber gelene kadar.

Kitapta ben en çok Jeffrey karakterini sevdim belki bunun sebebi ağabeysi, yaşamı, sakinliği ya da istediği zaman komik ve eğlenceli olmasıdır.

Sınıftan Yükselen Sesler

19 Şubat 2017 Pazar

KİTAPLA İLGİLİ GÖRSELLER

KİTAPTAN ALINTILAR

KİTAP HAKKINDA

17 Şubat 2017 Cuma

YAZAR HAKKINDA